IK WEET HET

IK WEET HET ! Verandering is niet goed, zeker niet in het bloglandschap.

Wegens allerlei redenen (vooral mijn liefde voor wordpress) schakel ik terug over naar mijn oude blog

http://jefk.wordpress.com

Was ik maar een paard

De voordelen een paard te zijn:

-Je kan snel lopen

-Mensen strelen je

-Je haar wordt gekamd

-Je kan ver springen

-Je hebt mooi zwart haar

-Je moet niet gaan stemmen

-Je bent voor niets verantwoordelijk

-Je moet geen boetes betalen

-Je kan hinniken als de beste

-Je hebt een staart

-Je mag naakt rondlopen (niemand zegt daar dus iets op he !)

-Je wordt bereden door iedereen

Nadelen:

-Je kan niet lezen

-Je kan niet schrijven

-Je kan niet praten

-Je mag geen frietjes eten (ook spaghetti eten is moeilijk)

-Je wordt soms geslagen (als je een slecht baasje hebt)

-Je kan geen meisjes binnendoen

-Je kan niet recht voor je uit kijken

-Je kan niet krabben aan je rug

-Je moet naakt rondlopen

-Sudoku's zijn moeilijk op te lossen, probeer maar eens een pen vast te houden

-Je stinkt

-Je wordt bereden door iedereen

Conclusie: Paarden zijn stomme dieren !

Fietsen

Ik hou van fietsen !

Als het waait of regent, ga ik liever te voet.

Bionische Anus

Eerst een korte dienstmededeling. Ik stap niet af van mijn ABC-concept, ik versoepel de regels een beetje. Vanaf nu hoeft niet elke post in het ABC-idee te kaderen, ik zal meer intermezzo's toevoegen om deze blog levendiger te houden. De grotere stukken blijven wel alfabetisch oplopen. Zo maak ik het mezelf iets makkelijker en kan ik vaker bloggen. Vandaag, de bionische anus !

Een Britse man heeft sinds kort een bionische anus die hij kan besturen met een afstandsbediening. Het volledige artikel staat op: http://www.depers.nl/opmerkelijk/352932/Poepen-met-bionische-bips.html.

Maar wat gebeurt er als iemand zijn afstandsbediening steelt? Enkele vrienden die voor de grap zijn enige controle op het schijten ontvreemden? Dan zit hij diep in de..euh stront. Ik kan het mij perfect voorstellen. Of wat gebeurt er als hij op vakantie is en de batterijen van zijn afstandsbediening leeg zijn? Loopt hij dan over ? Over het algemeen heeft zo'n bionische anus niets dan voordelen. Het is zelfs handig schoon te maken. Zelfs met een hogedrukreiniger. Ik weet wat ik ga vragen voor de feestdagen.

de E van de familie Estévez

De acterende familie Estévez bestaat uit vader Ramón en kinderen Carlos, Emilio, Ramón en Renée. Ramón is de zoon van een Ierse moeder en een Spaanse vader, beiden Amerikaanse immigranten. De acterende Ramón besloot zijn familienaam achter zich te laten en een artiestennaam te zoeken. Hij was erg gelovig en vond de naam bij Fulton J. Sheen, een katholieke bisschop en theoloog. Het werd uiteindelijk Martin Sheen. Klinkt niet slecht. Maar klinkt het zo veel beter dan Ramón Estévez? Dat heeft ook wel iets. Iets exotisch. Sheen bouwde een stevige carrière uit met als hoogtepunt de rol van Captain Willard in de oorlogsfilm Apocalypse Now van Francis Ford Coppola. Geniale film, geniaal geacteerd. Hij bleek ook naast zijn filmcarrière erg productief en kreeg vier kinderen: Carlos, Emilio, Renée en Ramón. Estévez dus, niet Sheen. De vier kinderen stapten zoals dat hoort in de voetsporen van hun vader en gingen acteren. Emilio, Renée en Ramón behielden hun vaders geboortenaam, Carlos nam de artiestennaam van zijn vader over. Emilio Estévez heeft als 'grootste' acteerprestatie de rol van Gordon Bombay in The Mighty Ducks neergezet. Renée en Ramón moesten het met heel wat mindere B-films doen. Het grootste succes in de familie was uiteindelijk weggelegd voor zoon Carlos, die zichzelf omdoopte tot Charlie Sheen. Iedereen kent zijn naam, zijn gezicht, maar eigenlijk heeft hij een belabberde filmografie. Of vindt u Major League, Scary Movie 3 & 4, Hot Shots en de tv-serie Two and a Half Men om mee uit te pakken ?

Het is nog onduidelijk of de naamsverandering van de familie Estévez voor een groter succes heeft gezorgd. Ik kan het eens proberen en zelf een artiestennaam zoeken. Estévez misschien ?

(op de foto van links naar rechts Charlie Sheen, Martin Sheen, Emilio Estévez)

De D van Dark Night of the Soul

Dark Night of the Soul is niet zomaar een cd. Dus is dit niet zomaar een cd-bespreking.

Dark Night of the Soul heeft nooit in de rekken gelegen. Een dispuut met platenmaatschappij EMI zorgde ervoor dat de cd nooit werd gelanceerd. De cd lekte al gauw op het web en verscheen op tal van blogs. Op de officiële website van DNotS kon je een lege cd kopen. Op de CD-R was te lezen “omwille van bepaalde redenen, bevat deze cd geen muziek. Doe er mee wat je wil” .

Gastoptredens

De cd kwam tot stand door een samenwerking tussen Danger Mouse en Sparklehorse. Danger Mouse, né Brian Burton, is producer en vooral gekend als de ene helft van Gnarls Barkley. Hij producete ook Demon Days van The Gorillaz en The Good, The Bad and The Queen van de gelijknamige groep. Sparklehorse is een Amerikaanse band van de bovenste plank. Mooie team-up ! Naast deze twee, kwamen er vele andere samenwerkingen aan te pas. Zo verzorgen Wayne Coyne (Flaming Lips), Gruff Rhys (Super Furry Animals), Jason Lytle (Grandaddy), Julian Casablancas (The Strokes), Frank Black (The Pixies), Iggy Pop, Nina Persson (The Cardigans), Suzanne Vega, Vic Chesnutt, James Mercer (The Shins) en last but absolutely not least David Lynch gastoptredens. Jawadde!

David Lynch

Bij de cd hoort ook een fotoboek van David Lynch. Het boek bevat met meer dan honderd pagina’s en dient als visuele gids bij de nummers. Het boek kreeg een beperkte oplage, er werden slechts 5000 exemplaren van gedrukt. Enkele foto’s zijn online terug te vinden, maar spijtig genoeg niet allemaal. De enkele foto’s gaven wel de indruk dat het fotoboek een meerwaarde zou kunnen geven aan de cd. Voor mensen die af en toe eens in LA passeren. In de Michael Cohn Gallery liep er een tentoonstelling met de foto's van Dark Night of the Soul.

De samenwerking met David Lynch, dat zich niet beperkt door het fotoboek, heeft een groot effect gehad op het eindresultaat van de cd. De sfeer is erg lynchiaans en vormt een rode draad doorheen de cd. Je loopt als het ware rond in een wereld, gecreëerd door Lynch, waarin elk nummer een ander hoofdstuk is. Elk nummer heeft een andere artiest die zijn talent samenvoegt met dat van Danger Mouse en Sparklehorse. Het resultaat is dat je rondloopt in een Lynch-wereld waarin je in elk nummer een bezoekje brengt aan een andere persoon. Je ontmoet tijdens je reis door deze mysterieuze wereld allerlei personen, waarin elk nummer een deel van het verhaal is. De cd begint erg dromerig, zweverig en symfonisch met Wayne Coyne van The Flaming Lips. De eerste vier nummers vormen een rustige opbouw, tot je Frank Black tegenkomt. Het nummer Angel’s Harp is gevaarlijk, snedig en loeihard. Je krijgt een beangstigend gevoel tijdens deze song. Ook het volgende nummer, Pain met Iggy Pop, gaat verder op dit gevoel. Iggy Pop lijkt hier een soort oppermonster dat een donkere en sombere lofzang opvoert. Het volgende Stars Eyes is een samenwerking met Lynch en dat merk je. Dit nummer breekt met de twee vorige en zorgt voor een experimenteel, zweverig nummer. Everytime I’m With You en Jaykub, de twee Jason Lytle samenwerkingen, zijn erg Jason Lytle. Zweverig en rustig. Insane Lullaby, met James Merces van The Shins, is een vrolijk deuntje. Op zich is het simpel. Elke artiest brengt in zijn liedje zijn sfeer mee. De sfeer doorheen de hele cd wordt niet gebroken en zo lijkt de cd ook één mooi geheel.

Downloaden

Op zich ben ik een tegenstander van downloads. Maar in dit geval heb je geen keuze. Doen !

Intermezzo: ‘Moeder, waarom bloggen wij?’

Geheel vrijwillig las ik dé blogpost ‘Why I blog’ van Andrew Sullivan. Deze columnist van The Atlantic schreef een uitgebreid essay over ‘het bloggen’. In zijn artikel haalde Sullivan interessante dingen aan, maar ik kan mij niet vinden in de onderstaande paragraaf:

“You can’t have blogger’s block. You have to express yourself now, while your emotions roil, while your temper flares, while your humor lasts. You can try to hide yourself from real scrutiny, and the exposure it demands, but it’s hard.”

Geen blogger’s block. Onzin.

Ik zou willen bloggen op commando, maar dat lukt niet. Ik volg mijn gevoelens, gevoelsmens die ik ben, maar mijn verstand wint. Het gebeurt wel vaker dat ik meerdere dagen over een interessant onderwerp nadenk en een goede uitwerking of een bepaalde invalshoek zoek. Dat vormt bij mij het probleem en is mijn blogger’s block. Ik ben niet snel tevreden en wil niet zomaar iets posten. Ik zoek iets dat de moeite is, waar niet iedereen over blogt. Al is dit allemaal relatief. Eens ik mijn blogpost in mijn hoofd heb uitgwerkt, valt mijn blogger’s block weg. Het gevoel wint van het verstand. Ik schrijf wat ik denk. Of dit een goede zaak is laat ik in het midden.

Een andere fenomeen is mijn post-blogger’s block. Dat heb ik nu ter plekke uitgevonden. Uit het niets. Tijdens het schrijven. Zie je wel dat mijn gevoel primeert. Ik lees mijn eigen posts niet graag. Al krijg ik af en toe positieve uitlatingen te horen over mijn blog, ik vertrouw het niet. Ik lees mijn berichten en vind ze niet goed. Punt. Complimentjes neem ik wel aan, maar met een korrel zout.

Praat niet over bloggen, doe het gewoon.

De C van dé Crash

“The Day the Music Died” zong Don McLean. Hij verwees naar 3 februari 1959, de dag waarop zowel Buddy Holly, Richie ‘La Bamba’ Valens, als J.P. ‘The Big Popper’ Richardson het leven lieten in een vliegtuigongeluk. De dag dat de muziek stierf. Niet letterlijk uiteraard. Maar u begrijpt het wel. Ik begrijp het ook. Ik begrijp het steeds meer en meer als ik naar mijn Buddy Holly collectie luister. De (jonge)man was slechts 22 en had al bereikt waar veel mindere goden enkel van kunnen dromen. Als belangrijke rock ’n roll pionier was hij zijn tijd vooruit. Zijn liedjes klinken erg poppy en zijn erg toegankelijk, maar er gaan vaak ijzersterke en intelligente teksten achter schuil. Invloed die hij heeft gehad op latere muzikanten, zoals the Beatles en Bob Dylan, zijn onmogelijk te overschatten.

Een mooi voorbeeld van het vooruit zijn van zijn tijd is zijn liedje “Everyday”. Hij gebruikte bijvoorbeeld een celesta, een eerder ongebruikelijk instrument in de rock ’n roll. Nadien gebruikten onder andere the Velvet Underground (in 'Sunday Morning' ) en Pink Floyd (in 'the Gnome') het instrument . Let ook op zijn ‘hiccup’ techniek.

de B van Badalamenti

Angelo Badalamenti. Angelo Badalamenti. Angelo Badalamenti. Wat ! Een ! Naam ! Spreek hem zelf eens uit en je merkt hoe prachtig die naam klinkt. Achter deze prachtige naam schuilt echter een uitzonderlijk componist. Hij moet naast Danny Elfman mijn favoriete filmmuziek-componist zijn. Nee, Badalamenti staat een trap hoger. Zeker weten. Hij is vooral gekend voor zijn samenwerking met David Lynch, net zoals Elfman met Tim Burton. In onder andere Blue Velvet, Twin Peaks (zowel de serie als de film), Lost Highway, The Straight Story, Wild At Heart en Mulholland Drive (stuk voor stuk pareltjes) zorgt hij voor de muziekscore. Deze films zouden een groot deel van hun effect missen zonder de ondersteuning van Badalamenti. Zonder Badalamenti, geen David Lynch. Hoogstwaarschijnlijk wel een David Lynch, maar niet zoals we die nu kennen. Naast huiscomponist van Lynch, schreef Badalamenti de soundtracks voor onder andere La Cité des Enfants Perdus en Un Long Dimanche de Fiançailles, waarvoor hij in 2005 de World Soundtrack Award voor Composer of the Year kreeg. Ik kende de Twin Peaks Soundtrack, volledig van de hand van Badalamenti, al een tijdje. Voor de titelsong, de 'Twin Peaks Theme', kreeg hij een Grammy voor 'beste instrumentale popnummer'. Een prachtige, variërende en enorm sfeervolle soundtrack die erg moeilijk te beschrijven is. Van erg donkere, mysterieuze songs tot dansbare, jazzy nummers. En toch voelt de soundtrack aan als een geheel, omdat het onbeschrijfbare 'Twin Peaks gevoel' (herkenbaar voor mensen die de serie hebben bekeken) als een rode draad heerst doorheen alle nummers. Deze soundtrack helpt voor een groot percentage mee aan dat 'Twin Peaks gevoel', omdat die zo perfect aansluit bij de serie. Je kan de twee niet van elkaar loskoppelen: zonder de serie geen muziek en zonder de muziek geen serie.

Vorig jaar werd Badalamenti op het filmfestival van Gent gehuldigd voor zijn hele carrière met de World Soundtrack Lifetime Achievement Award. Naar aanleiding daarvan is hij dit jaar eregast op het filmfestival en vond Knack het een goeie reden een cd van Badalamenti bij hun blad te voegen (en terecht!). Je kan de Knack van afgelopen week kopen met daarbij een cd met de beste filmmuziek van Badalamenti. De cd heet 'For the record: Angelo Badalamenti' en is zonder twijfel de moeite. Op de cd staan composities voor verschillende films, zodat de cd een ideale instap vormt voor de Badalamenti-leek. De nummers werden prachtig ingespeeld door het Brussels Philharmonic en zijn een pareltje voor het oor. Voor mensen die geïnteresseerd zijn, ga zeker eens naar je dichtstbijzijnde krantenboer en koop die handel! Haast jullie!

Om af te sluiten een leuk weetje: het tweede nummer van de Twin Peaks OST, 'Laura Palmer's Theme,' wordt gesampled in 'Go' van Moby.

de A van Amai

Ik start helemaal opnieuw en begin met de A. De eerste letter van het alfabet. Het ABC zoals ze wel eens zeggen. De komende weken zal ik de letters van het alfabet overlopen en elke letter zal de beginletter zijn van mijn blogonderwerp. Ik begin met de A van: 'Amai dat is lastig', of 'Aaarghh'. Ofzo.

Ik heb zelden zo'n lastig schrijfgevoel gehad als bij het opstarten van deze blog. Ik liet mijn andere blog achter met het idee het niveau van deze blog naar een hoger niveau te tillen. Tevergeefs. De weinige ideeën die ik in samenwerking met mijn brein ontwikkelde, pende ik neer. Probeerde ik neer te schrijven. Ik schreef over mijn platonische liefde voor Lily Allen, mijn adoratie voor Emma Watson, een slapende man op de trein en nog dingen die ik reeds vergeten ben. Ik was echter nooit tevreden. Ik ben eigenlijk nooit tevreden als het op mijn eigen werkjes aankomt. Ik schaam me voor wat ik schrijf, ook al beweren mijn lezers dat dat niet nodig is. Het zou handig zijn moest ik die schaamte kwijtraken. De gruwel die ik ervaar als ik mijn eigen woorden nalees is vreselijk en daar komt voorlopig geen verandering in. Wie weet volgende keer, als ik het heb over de B van Angelo Badalamenti.