Geheel vrijwillig las ik dé blogpost ‘Why I blog’ van Andrew Sullivan. Deze columnist van The Atlantic schreef een uitgebreid essay over ‘het bloggen’. In zijn artikel haalde Sullivan interessante dingen aan, maar ik kan mij niet vinden in de onderstaande paragraaf:
“You can’t have blogger’s block. You have to express yourself now, while your emotions roil, while your temper flares, while your humor lasts. You can try to hide yourself from real scrutiny, and the exposure it demands, but it’s hard.”
Geen blogger’s block. Onzin.
Ik zou willen bloggen op commando, maar dat lukt niet. Ik volg mijn gevoelens, gevoelsmens die ik ben, maar mijn verstand wint. Het gebeurt wel vaker dat ik meerdere dagen over een interessant onderwerp nadenk en een goede uitwerking of een bepaalde invalshoek zoek. Dat vormt bij mij het probleem en is mijn blogger’s block. Ik ben niet snel tevreden en wil niet zomaar iets posten. Ik zoek iets dat de moeite is, waar niet iedereen over blogt. Al is dit allemaal relatief. Eens ik mijn blogpost in mijn hoofd heb uitgwerkt, valt mijn blogger’s block weg. Het gevoel wint van het verstand. Ik schrijf wat ik denk. Of dit een goede zaak is laat ik in het midden.
Een andere fenomeen is mijn post-blogger’s block. Dat heb ik nu ter plekke uitgevonden. Uit het niets. Tijdens het schrijven. Zie je wel dat mijn gevoel primeert. Ik lees mijn eigen posts niet graag. Al krijg ik af en toe positieve uitlatingen te horen over mijn blog, ik vertrouw het niet. Ik lees mijn berichten en vind ze niet goed. Punt. Complimentjes neem ik wel aan, maar met een korrel zout.
Praat niet over bloggen, doe het gewoon.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten